یک کارشناس هنری گفت: انحراف گالری دارها به سمت مغازه شدن سبب می‌شود که روز به روز به جایگاه خودشان در میان هنرمندان آسیب بزنند.
محمد بای در گفت‌وگو با ایسنا با بیان این‌که گالری محلی است برای ارایه آثار هنرهای تجسمی اظهار کرد: گالری می‌تواند محلی برای عرضه آثار هنری و هم‌چنین فروش آثار باشد، البته الزامی نیست که هر تابلو یا اثری که ارایه می‌شود، حتماً برای فروش قرار داده شده باشد. گالری‌هایی که با صرف توجه به فعالیت‌های اقتصادی تأسیس و راه‌اندازی شده‌اند عمر چندانی نداشته‌اند.
وی با تأکید بر لزوم انتخاب مکان مناسب برای گالری‌ها، افزود: گالری را باید به عنوان رسانه‌ای پذیرفت که در بند مکان است، مکانی که تعبیه می‌شود تا از حداقل‌هایی برای ارایه آثار بهره‌مند باشد، از این رو سالنی با نور خوب و کف پوش مناسب از ملزومات یک گالری مطلوب است.
این پژوهشگر هنر با بیان این‌که جایگاه و توفیق یک گالری به شدت تحت تأثیر گرداننده آن است، ادامه داد: مدیر گالری باید به هنرهای تجسمی احاطه کامل داشته باشد و تاریخ هنر را خوب بداند و بتواند به مخاطب کم فرهنگ اما جستجوگر و کنجکاو نیز پاسخ‌های مناسب بدهد.
بای با بیان این‌که مدیر گالری باید نگاه تخصصی به هر زمینه هنری و مشاوران ثابت داشته باشد تا او را در گزینش و نمایش آثار یاری دهند، تصریح کرد: باید مدیر گالری دارای روابط عمومی مناسب باشد و مخاطبان متناسب با مدیوم آثار را برای هر نمایشگاه دعوت کند، هم‌چنین با اطلاع‌رسانی درست به رسانه‌های عمومی، نگاه‌ها را متوجه هنرمند کند و به یک تبلیغ در حد چاپ یک پوستر بسنده نکند.
وی با تأکید بر فعالیت‌های جانبی مدیران گالری برای جذب مخاطب به نمایشگاه هنرمندان، ادامه داد: اغلب دیده شده که گالری‌ها حتی سایت تأسیس نکرده‌اند و اگر سایتی هم دارند، به روز نمی‌شود.
این کارشناس هنری با تأکید بر این‌که هرچه ارتباط گالری‌دار و هنرمند سازنده‌تر باشد برای هر دو مفید است، افزود: گالری دار با تقبل کامل یا بخشی از هزینه‌های چاپ بروشور تبلیغات سطح شهر نه تنها از هنرمند اسم می‌سازد، بلکه رابطه پایداری نیز با هنرمند ایجاد می‌کند که می‌تواند در آینده گالری سهیم باشد.
بای با انتقاد از برخی گالری داران اضافه کرد: گالری داری که تنها دیوار گالری‌اش را به هنرمند اجاره می‌دهد و با این کار سطح گالری خود را به اندازه یک مغازه پایین می‌آورد موجب می‌شود که هنرمندان روز به روز از او فاصله بگیرند. در برخی موارد حتی می‌توان گفت هرکسی حوصله‌اش سر می‌رود و یک فضای بزرگ در اختیار دارد، گالری باز می‌کند و مردم را سرکیسه می‌کند، به همین دلیل اثر هنری خوبی به وجود نمی‌آید.
این کارشناس هنری ادامه داد: کم نبوده‌اند هنرمندانی که با در نظر گرفتن مدیوم‌های خود سطح سلیقه خود را در سطح گالری‌های موجود پایین آورده‌اند. به عنوان نمونه هنرمندانی که سایز تابلوهای خود را برای نمایش در فلان نمایشگاه تغییر داده و خود را سانسور کرده‌اند، از این دسته‌اند.
بای اضافه کرد: بستری متعادل است که در آن فعالیت اقتصادی می‌تواند شکل بگیرد و گالری‌دار نیز می‌تواند از فروش آثار سهم بخواهد. اینجا گالری‌دار دیگر دلال نیست بلکه یک انسان فرهنگی است که به جنبه‌های مالی هم نظر دارد.
وی افزود: گرچه تعامل بین هنرمندان و گالری دارها اغلب به سود گالری‌دار تمام شده و این گالری‌دار است که با تعیین نرخ و قیمت‌های آثار و هم‌چنین بردن سود بیشتر نفع اصلی را از آن خود می‌کند. برخی از گالری‌ها فقط از اسم و رسم و زحمت دستی و فکری دیگران استفاده می‌کنند و 50 درصد حق الوجه می‌گیرند.
