یادداشت دریافتی- فرشاد فردی؛ مدتی بود سریالی از شبکه سه سیما به نام ماه و پلنگ پخش می‌شد، مجموعه ایی که هنرمندان خوش نامی را گرد هم اورده بود. در این باب اما نقدهای بسیار نوشتند و خواندیم اما غالبا نقدهای فنی - هنری بودند و نقد محتوایی کمتر به چشم می‌خورد. در این مختصر سعی دارم گلایه ایی از عوامل تصمیم ساز در سازمان صدا و سیما داشته باشم که وقتی با افت مخاطب مواجه می‌شوند از هول حلیم در دیگ افتند.
در حالیکه این سازمان با بیت المال اداره می‌شود و مسئولان عزیز باید برای تمامی تصمیم‌هایشان در آخرت پاسخ گو باشند.
چند سالی است اکثر عوامل فرهنگی کشور می‌گویند فیلم‌های ترکیه ایی ترویج خیانت می‌کنند و دیدن این فیلم‌ها بر بنیان خانواده تاثیر سوء می‌گذارد بر حذر باشید از این سریال‌ها و... ولی در هر صورت با پیشرفت تکنولوژی دسترسی مردم به این موارد سهل الوصول‌تر شده و به دلیل زرق و برق این فیلم‌ها ناخودآگاه اقشار مردم به خصوص جوانان جذب آن‌ها می‌شوند!
اینجاست که صدا و سیما و دست اندر کاران محترم این سازمان بر آن می‌شوند تا مخاطب را از چنگال رسانه‌های نظام سلطه بیرون آورند و دست به ساخت سریالی نظیر ماه و پلنگ می‌زنند که با شکلی مودبانه و به نوعی سازگار‌تر با عرف ما، خیانت همسر موجب فروپاشی خانواده می‌شود، هر چند نفس طرح که پرهیز از دروغ می‌باشد بحث خوبی است اما بیان خوبی‌ها در قالب و شکل نامناسب همان اثری دارد که رسانه‌های خارجی در پی آن هستند و این یعنی گل به خودی.
چرا آموزه‌های دینی نباید وارد بطن هنرنمایی‌ها شود؟ قبول داریم که رسانه باید هم سو با واقعیت‌های جامعه پیش برود اما پس رسالت تاثیر گذاری رسانه‌ها چه می‌شود؟
چرا صدا و سیما نتواند جامعه را با خود هم سو کند؟ این مورد ایا از قدرت هنر و پشتوانهٔ فرهنگی- دینی کشورمان بعید است؟ ما ضعف فرهنگ داریم یا ضعف انتقال آن؟
مقام معظم رهبری تغییر باورهای مردم را مهم‌ترین هدف جنگ نرم می‌داند حال ما باید کمک کنیم تا باورهای جامعه به سمت غرب گرایی تغییر پیدا نکند یا اینکه تقلید سبک از رسانه‌های خارجی برای جذب مخاطب بکنیم.
ترکیه اگر فیلم‌هایی از این دست می‌سازد به این خاطر است که دارای فرهنگ پوشالی است اما فرهنگ غنی ایرانی - اسلامی جا برای توجیح‌ها را بسته است.
ما به عنوان یک ایرانی انتظار داریم مسئولان صدا و سیما به این دغدغه‌ها که منشا دینی دارند توجه فرمایند.
