آدم عکس عزیزش را روی دیوار می‌چسباند، روی طاقچه می‌گذارد یا اصلا هر جایی که وقتی نگاهش به آن می‌افتد دلش آرام گیرد؛ اما یادش می‌رود انتظار که دیوار و طاقچه و در نمی‌شناسد یا اصلا حصار کوتاه و بلند یادش نمی‌ماند، بلکه مهم بهانه انتظار است، وقتی دل آدم می‌گیرد این دلتنگی خودش را به بلوک‌ها و آجر‌های بیرون خانه هم می‌رساند و می‌تواند حتی مثل شعری روی در خانه آشیانه کند. درست مثل گیلانی‌ها که یاد عزیزانشان را از در خانه گرامی می‌دارند تا کنج دلشان. با عبور از دل برخی کوچه پس کوچه‌های روستا‌ها و شهر‌های استان گیلان می‌توانیم این را به چشم دل ببینیم که دل صاحبخانه به عکسی گیر است، صاحب چهره‌ای که خود باعث افتخار یک ملت است و چقدر آن صاحبخانه باید عاشق باشد که بخواهد عکس عزیزش همیشه مهمان دیوار طاقچه و پنجره خانه شود.
